O vindeiro mércores 11 de xuño terá lugar ás 20 horas a conferencia “Arquitectos del exilio republicano en Latinoamérica. Los gallegos José Lino Vaamonde (Venezuela) y José Caridad Mateo (México)” acto con motivo do ingreso como académico correspondente do arquitecto Juan Ignacio do Cueto Ruiz-Funes ao que se lle fará entrega do diploma acreditativo ao finalizar o relatorio.
 
A conferencia tratará sobre a diáspora republicana que levou ao exilio a medio centenar de arquitectos españois "entre os que se contaban os de maior calidade e os de maior empuxe cultural e político que foron eliminados total ou temporalmente do panorama arquitectónico español" (Oriol Bohigas, 1970). A maioría deles atopou asilo en países latinoamericanos. Levaban consigo un concepto progresista da arquitectura e atopáronse nun caldo de cultivo adecuado para desenvolver o seu labor profesional sen ter que abandonar os seus ideais.
 
Dous arquitectos galegos formaron parte desa diáspora: José Lino Vaamonde e José Caridad Mateo. Esta conferencia inclúe un breve repaso ás súas traxectorias profesionais nos seus países de adopción: Venezuela e México, respectivamente.
 
JUAN IGNACIO DO CUETO RUIZ-FUNES
 
É Arquitecto pola Facultad de Arquitectura de la Universidad Nacional Autónoma de México (FA-UNAM, 1986) e Doutor Arquitecto pola Escola Técnica Superior de Arquitectura de Barcelona (ETSAB-UPC, 1996). A súa tese doutoral Arquitectos españoles exiliados en México obtivo o Premio Extraordinario de Doutoramento da Universidade Politécnica de Cataluña.
 
Académico con máis de 30 anos de traxectoria na FA-UNAM, onde foi editor fundador de revístaa Bitácora Arquitectura (1999-2004), coordinador do Taller Max Cetto (2000-2005) e do Centro de Investigacións en Arquitectura, Urbanismo y Paisaje (CIAUP, 2014-2019), así como  director da Facultad no período 2021-2025.
 
É membro do Sistema Nacional de Investigadores e de DOCOMOMO-México, Premio Juan Ou’Gorman ao Mérito Profesional por Investigación (CAM-SAM 2011) e Académico Emérito da Academia Nacional de Arquitectura.
 
Comisario das exposicións “Félix Candela 1910-2010” (presentada entre 2010 e 2012 en Valencia, Badaxoz, Ciudad de México e Nova York), “Cascarones de Candela / Candela’s Shells” (exhibida desde 2012 en varias sedes de México, Guatemala e Estados Unidos), “Presencia del exilio español en la arquitectura mexicana” (inaugurada no Palacio de Belas Artes en 2014 e presentada en varias sedes mexicanas) e “Félix Candela. Function, form and elegance of concrete shells”, inaugurada en Suíza en 2024 e presentada en París e Bucarest durante a súa actual xira europea.
 
Os seus libros Félix Candela 1910-2010 (2010), Guía Candela (2013) e Arquitectos españoles exiliados en México (2014) foron finalistas en tres Bienales Iberoamericanas de Arquitectura y Urbanismo. É editor e coautor de Candela, Isler, Müther. Positions on Shell Construction (Suíza, 2020) e La estela de Félix Candela. Cascarones de concreto armado en México y el mundo (2021).
 
Coordinador do grupo “Rescate Manantiales” que, tras o sismo de 2017, impulsou a restauración do famoso cascarón de Félix Candela na zona lacustre de Xochimilco, ao sur da Cidade de México.